Van de 30ste naar de 29ste, ik ga weer naar huis

Dat is altijd een trieste dag. Het is een dag van loslaten een dag van onthechten. Mijn ontbijt nuttig ik op mijn kamer. Eigenlijk nog niet eens zo gek. Beneden in de lobby is het zo verschrikkelijk druk. Op deze manier kan ik ook nog enkele Skype gesprekken voeren en mij langzaam voorbereiden voor het inpakken. En met dat inpakken is het altijd hetzelfde probleem. Ik begin enthousiast alles op een bepaalde volgorde in de koffe te duwen, maar aan het einde kom ik dan ineens nog spullen tegen die eigenlijk onderin hadden gemoeten. Maar enfin alles past weer.

Het uitchecken gaat het toch wel op een hele aparte manier. Niet langs de balie om daar je nota af te laten drukken en je sleutels in te leveren, maar dat doe je hier met de tv of met de voicemail dat je krijgt na het draaien van een bepaald telefoonnummer. De nota heb je namelijk 's ochtends al om 05:00 door de deur gestoken gekregen en je creditcard hadden ze bij het inchecken al gecheckt dus dat loopt goed. De sleutels kan je gewoon op de kamer achterlaten na het telefoontje met de voicemail mijnheer.

San Francisco huilt, omdat Van Dongen vertrekt. En niet zo'n klein beetje ook. De regen komt met bakken tegelijk naar beneden en je ziet het op de weg kletteren. Het plan om naar het BART station Powell Street te lopen is onuitvoerbaar. Ondanks mijn Chinese paraplu zou ik toch nog verschrikkelijk nat worden. Dus dan maar de shulttle bus. Grote van's waar ca 8 mensen in kunnen rijden een route langs verschillende hotels en gaan dan direct door naar het vliegveld. 17 dollar de man (gratuity not included). De route begint bij Hilton, dus dit is een goed alternatief. Krijg ik nog een beetje sightseeing ook.

Op het vliegveld lijkt het wel uitgestorven. Ik kan haast gelijk mijn koffer afgeven. Ik probeer nog te upgraden naar Economy Comfort maar al die stoelen zijn al vergeven. Bij de Security zijn ze weer alleraardigst en na een goede warme (toch weer Japanse) lunch ben ik in no time achter de douane. Weinig winkels en al helemaal geen Apple Store te bekennen. Maar gelukkig een gratis wifi dus ik kan weer even mailen. Van ex collega Marc krijg ik niet alleen de vluchtgegevens nog even aangereikt, maar ook het type en de naam van het vliegtuig en zelfs het bouwjaar. Hij geeft nog even haarfijntjes aan hoe laat die kist aan de A7 pier gaat parkeren. En uiteraard kloppen alle data uitstekend. Hij kon helaas mij niet vertellen wie nu mijn buren zouden gaan worden. Het vliegtuig zit trouwens helemaal vol.

Dat blijken weer twee zwijgzame lui te zijn. Ik zit weer als de deugd in het midden en links van mij - zo lijkt het - een Afgaan. Hij vliegt door naar Dubai en daarna naar Afghanistan. Meer dan 6 woorden Engels zijn hem niet machtig. Rechts van mij een geschikte peer van ca 27 met een draak van een vriendin die zich aan het andere kant van het gangpad bevindt. Wat een klaagmadam zeg. Hij kan haar beter in Amsterdam achterlaten dan bewijst hij zichzelf een goede dienst.

Bij elkaar weet ik ieder geval zeker ca twee uurtjes te slapen en dat vind ik niet verkeerd. We hebben een rugwind van wel 200km per uur en dat helpt ons om ca 40 minuten eerder aan de pier te staan volgens de piloot met de naam Teunissen. Die naam heb ik eerder gehoord. Het nadeel van die wind is dat het nogal eens turbulent kan zijn, maar daarvan is gelukkig weinig sprake. maar misschien wel tijdens mijn slaap. Als ik ineens wakker schrik zijn de lichten al weer aan en wordt het ontbijt geserveerd en hebben we nog 5 kwartier te vliegen.

Op Schiphol loopt alles op rollen. Geen moeilijke douaniers en als ik buiten sta komt mijn auto al redelijk snel aanrijden. Het is trouwens wel een gekkenhuis bij de kiss and ride plek. Thuisgekomen zie ik een mail van mijn eerder vermelde ex collega Marc binnenkomen met alle details van het laatste stukje van mijn vlucht, compleet met geluidsfragmenten van het radioverkeerverkeer tussen toren en vliegtuig en een hele vlucht tracker in beeld van de laatste kilometers.

Het was een goede week in San Francisco, de jetlag mag beginnen. Morgen (Zondag) weer aan de bak, naar de Tefaf in "Business Attire" op uitnoging van ING. Leuk kunst kijken maar met name netweken. Real life never stops.

Dag 4 - St. Patrick's Day

Vanochtend heerlijk geen stress met bed uitkomen al ben ik er wel achter dat na een uur de locale Hilton wekker “uit” drukken het apparaat gewoon helemaal zijn mond houdt. Thuis is dat gelukkig niet het geval, anders waren er hier en daar nog wel enkele ongelukken gebeurd. Toch heeft het wel wat dat Starbucks ontbijt tasje, het voelt als een lunchpakketje maar is allemaal wel lekker. Natuurlijk kan ik ook het restaurant in, maar dat kost veel meer tijd en ik ben natuurlijk een echte Nederlander, hier heb ik al voor betaald. En in de lobby van het hotel raak je soms nog eens in gesprek met iemand en dat is ook niet onaardig. Iedereen kent Nederland hier in ieder geval wel (althans de mensen waarmee ik gesproken heb). Iemand had een vriend in “that cheese town”. Toen ik Alkmaar riep bleek ik geslaagd te zijn als echte Nederlander. Ook al heb ik mijn rode schoenen vandaag niet aan, een dame uit het andere eind van de US moest toch wel even kwijt: “Oh I like your boots”. Vriendelijk zijn ze allemaal hier.

Elke ochtend als ik op stap ga kom ik elke keer weer dezelfde bedelaar tegen. Het stikt er trouwens van in deze stad. Op elke hoek van de straat staat er wel een dakloze met een lege Starbucks beker in zijn of haar hand. Ik denk dat het loont. Hoewel ik natuurlijk best wat kan missen volg ik maar de instructies die de vorige burgemeester in Rotterdam uitvaardigde over het wel of niet iets geven aan bedelaars. Je kan het beter niet doen.

De zon schijnt, want er zijn nauwelijks wolken aan de hemel, maar dat maakt het wel koud. Het is hier ca 50 graden Fahrenheit, dus dat is niet echt warm. Dus dan maar sjaaltje om, echter hiermee wel realiserend dat ik op deze manier nog meer aan de verwachting van een inwoner van San Francisco ga voldoen. Even later is dan ook het aan mij naar de weg vragen door Amerikanen het gevolg. Echter ik weet de beide dames nog te helpen ook, maar vertel dat ik niet van hier ben maar uit Nederland. “Nog erger” zie ik beide toch wel conservatieve dames denken, maar enfin zij zijn geholpen en ik heb weer een binnenpretje.

Het koude maar mooie weer is prachtig voor de foto’s. Maar eerst moest er nog even verder geshopt worden. Onder andere weer even wat Rhodia papier inslaan. De echte kenner weet dat je vulpen op dit papier het best tot zijn recht komt. Mooie oranje omslagen om de blocknotes en zo mooi glad papier. De Apple Store wordt (eigenlijk wel elke dag) weer met een bezoek vereerd en die nieuwe Nano

had al sowieso een grote aantrekkingskracht op mij, maar nu - met die gunstige dollarkoers - kon ik de verleiding toch niet langer weerstaan. En ik blijf nog steeds met al mijn aankopen beneden de 430 euro, die de Nederlandse douane als limiet stelt voor belastingvrije invoer van buiten de EG. Dus nu maar een beetje rustig aan doen dan. De veroveringen worden even in het hotel afgeworpen en dan eerst maar even lunchen, wat mensen bellen nu het nog kan, want iets later en iedereen in Nederland ligt op bed.

Na de lunch besluit ik om toch ook maar Lombard Street te gaan bekijken. Misschien wel de beroemdste straat van San Francisco. Een straat met alleen maar haarspeldbochten. Ik weet dat de cable car die naar Fisherman’s Warf gaat er langs komt, dus dat wordt het vervoermiddel. Echter ik blijk op de verkeerde tram gestapt te zijn. Er gaan er twee vanaf Powell Street en deze komt ook wel langs Lombard Street, echter stopt aan de onderkant en dan ook nog eens een stuk weg van het haarspeldbocht stukje.

Dus ik ga weer klimmen en inmiddels is het al niet meer koud en door het klimmen wordt het steeds warmer. De auto’s mogen hier alleen nog maar 90 graden op de stoep worden geparkeerd en op gedeelte waar ze nog wel normaal mogen parkeren zet haast iedereen zijn voorwielen schuin tegen de stoeprand als een extra veiligheid dat de auto niet zelfstandig de afdaling van de berg gaat inzetten. Voordat ik bij de voet van het echte stukje Lombard Street ben heb ik al de nodige meters afgelegd, in verticale richting dan wel te verstaan. De haarspeldbochten is mooi stukje vakwerk waar auto’s heel goed over naar beneden kunnen komen. Het is wel eenrichtingsverkeer (alleen naar beneden) dus dat maakt alles wat gemakkelijker. Boven aan gekomen word ik ook nog eens getrakteerd op fantastische vergezichten en met een goed staande zon (veelal achter mij) is het mooi plaatjes schieten. Ik heb er dan ook weer haast 150 stuks bijgezet vandaag.

What went up, must come down zullen we maar zeggen en de afdeling naar de Fisherman’s Warf wordt ingezet. Mooi uitzicht op Alcatraz. De camera staat amper stil. Beneden aangekomen loop ik wat rond en vind het eind / begin punt van de tramlijn F. Op deze lijn rijden alleen maar oude tramstellen met onder andere de eerder vermelde tramstellen uit Milaan. Voor 2 dollar brengt die mij weer naar Ferry Buiding. Daar maar even aan de koffie, free internet en een croissant.

Energie genoeg om Market Street weer af te lopen richting het hotel en even al die mooie hoge gebouwen van het Financial District op de gevoelige chip vast te leggen. Ik krijg het steeds beter naar mijn zin in deze stad, maar realiseer mij dat het morgen alweer koffertje pakken geblazen is.

Eerst maar even inchecken. Het hotel heeft er specifiek 2 PC’s voor neergezet in de lobby. Deze zijn met name bedoeld om in te checken. Alleen ik krijg niet de mogelijkheid mijn stoel te wijzigen en dus ook niet om te upgraden naar Economy Comfort. Ik zit op 17B en dat is weer tussen twee buren in. Waarom geven ze toch niet even de gegevens van die buren gelijk door. Misschien zijn het wel leuke mensen en is er geen reden om naar een andere stoel om te zien. Maar zo ver is het nog niet. Ook niet om weer zo’n mooie vierkante code naar je iPhone te laten sturen en die overal te laten scannen.

Nee een op letter formaat afgedrukt incheck formulier met dus eigenlijk die verkeerde stoel. Morgen maar op het vliegveld proberen om nog te upgraden. Dat is mij uit New York ook al eerder gelukt. Nog een reden om morgen goed op tijd op het vliegveld te zijn. En volgens mijn buren uit Rotterdam is daar ook een Apple Store. Je weet maar nooit wat je daar weer vindt.

En als uitsmijter nog enkele filmpjes:

Filmpje1

Filmpje2

Fimpje3

Filmpje4

Filmpje5

Filmpje6

De derde dag - To go or not to go (of vastzitten?)

De dag begon wat hectisch. Na een goede nachtrust (met tussen 03:00 en 04:00 een klein oponthoud) liep om 07:00 de wekker af. Mijn god, wat een vroege tijd in je vakantie. Maar de reeds van te voren op Internet gekochte ticket naar Alcatraz stond op het programma. De buitenwereld, die er regenachtig uitzag hielp ook niet echt mee, dus toch wat twijfel of ik er nu wel of niet naar toe moest. Mijn ticket was voor de tocht van 09:30 en met de metro en een stuk lopen schatte ik de reistijd toch op zeker 45 minuten, en je moest er ook nog eens een kwartier voor tijd zijn. Dus rennen en vliegen toen ik echt (pas een beetje te laat) de knoop doorgehakt had om mijn bed uit te komen. Natuurlijk eerst mijn voucher inwisselen bij de Starbucks voor mijn ontbijt-pakketje, echter door dit vroege tijdstip waren er ineens heel veel mensen op de been die overdag gewoon werken (wat is dit ook alweer?) en er stond daardoor een lange rij voor de counter. Dan zou het toch nog wat moeilijk worden om op tijd te komen. Enfin de gehele kartonnen tas van Starbucks als een razende Roeland naar binnen gewerkt en erop uit. Kijken of het lukken zou.

Om wat tijd te winnen met de BART trein van Powell street naar de “kust” om het zo maar te zeggen. Pier 1 dus. Die kwam snel en was wel overvol, maar voor 2 haltes is dat geen probleem. Bovengekomen bij het Ferry Building (niks met Ferry den Hoed te maken by the way) kon ik gaan lopen of wachten op een van die Italiaanse (meer specifiek Milanese) trammetjes die lijn F vormen en langs al die pieren rijden, maar ik zag dat lopen ook eigenlijk wel ging en uitgerust van gisteren verwonderde ik mij over mijn huidige conditie en zette stevig de pas erin. Om 09:10 op plaats van bestemming. Fantastisch. Ook niet in de rij voor een ticket, maar direct naar een ander loket. Daar kreeg ik wat extra info van een mevrouw en de mededeling dat ik mij om 10:15 in de witte tent moest vervoegen. 10:15?? Ik keek op mijn uitgeprinte pdf ticket en zag dat ik voor de 10:30 overtocht geboekt had en dus niet voor 09:30. Ja, ik ben echt op vakantie, voorbereiden en plannen daar doen we niet meer aan. Dus toen maar met een large coffee wat zitten bellen sms-en en mijn Marco Polo boekje verder zitten lezen.

Alcatraz is heel indrukwekkend. Fantastisch opgezet met allemaal heel erg vriendelijke Amerikanen die je de juiste weg wijzen. Om je nek krijg je een soort mp3 speler met je eigen gids, die in mijn geval nog eens Nederlands sprak ook. Je zal er maar gezeten hebben. Ik denk dat dood nog beter was.

Maar ik weet niet hoe de huidige Amerikaanse cellencomplexen eruit zien, maar 2 * 3 meter is natuurlijk helemaal niets en als je eenzame opsluiting kreeg was het helmaal geen pretje. De autoriteiten gaan er eigenlijk prat op dat er niemand ontsnapt is. Ja er zijn in de loop der jaren wel enkele mensen gemist, maar die zijn nooit meer teruggevonden, dus zullen ze wel verdronken zijn. Ik denk dat die ontsnapte gevangen juist hun best gedaan hebben om niet gevonden te worden kan ik mij zo voorstellen. Klik hier nog meer info over Alcatraz.

Het weer is uiteindelijk ook aan het opknappen. Een waterig zonnetje staat aan de hemel en ik kan redelijk ver kijken zodat foto’s van beide grote bruggen die in San Francisco ontspringen goed te maken zijn. Nadat ik weer terug aan de vaste wal beland ben zie ik dat het korter is naar Fisherman’s Warf dan weer terug naar het Ferry Building. Daar kan ik dan weer met de cable car naar het centrum terug. Eerst maar even wat lunchen en wat drinken en dan even de foto’s van de ochtend naar het Internet sturen en wat energie verzamelen om nu toch echt te gaan shoppen, want gisterenavond is daar niets meer van gekomen.

En dat shoppen is echt geweldig als je gewoon lekker op je gemak door de winkels rondom Union Square kuiert. Van Macy’s en van Saks hebben ze zelfs speciale heren warenhuizen. Een werkelijk genot. En natuurlijk wat shirts en polo’s ingeslagen. Van Tommy zijn de polo’s slechts (omgerekend) 40 euro. Alleen wel even opletten op de maat. Ik riep heel overtuigd XL, maar de Amerikaanse XL is veel te groot riep de vriendelijke verkoopster en dat bleek ook wel. Een L was groot zat. Maar ook heb ik weer veel te veel mooie schoenen gezien in schitterende kleuren. Haast een paar Prada’s gekocht, maar vond ze toch net iets te opzichtig.

De Mont Blanc pennen zijn hier duidelijk duurder dan op Schiphol, dus de koop van de in de serie passende vulpen wordt maar even tot juni (of zoveel eerder als ik daar nog rondloop) uitgesteld. Bloomingdale’s is ook geweldig en Nordstrom met roltrappen die in een boogje naar boven dan wel naar beneden lopen. Morgen maar weer even verder, want ik ben nog niet helemaal klaar heb ik het idee. En vanavond onder het eten - dat weer in het hotel genuttigd gaat worden - maar even weer de boeken in en uitvinden wat ik morgen (de laatste hele dag) nog in ieder geval moet gaan doen. Vrijdag moet ik rond 14:00 weer op het vliegveld zijn.

De middag van 15 maart - I'll be back....

Vanmiddag maar eens even naar die beroemde Fisherman’s Warf. Dat is nog al een stukje weg van het hotel en wat is er dan handiger dan de cable tram te nemen. Het eindpunt van de lijn Powell Street - Fisherman’s Warf ligt bij mij om te hoek, dus dat is geen probleem. Probleem is wel dat daar rijen mensen staan opgesteld, die allemaal op de tram staan de wachten. Dus stap je niet bij het beginpunt op, maar twee haltes verder. Dit is niet alleen nog dichterbij het hotel, maar je staat als het ware ineens vooraan. Voor 5 dollar wordt je helemaal naar je eindbestemming gebracht. Het personeel van zo’n cable car bestaat uit een conducteur en een - laten we zeggen - machinist. Nou die laatste staat midden in de tram en bedient twee hele grote hendels en heeft ook nog een soort rem op de grond.

Je kijkt zo door de vloer van de tram heen daar waar hij zijn werk doet. En steeds als hij het geheel bedient op en neer in de steile straten, dan heb je het gevoel, dat het allemaal net goed gaat. Dat hij echt steeds gigantische inspanningen moet leveren om de tram niet zo zeer op de rails te houden alswel niet van de berg af te laten donderen. Een spektakel dat helemaal bij de prijs inbegrepen is. Maar hoe het nu echt werkt met die kabels in de grond, waar ook nog andere trammetjes aan hangen is mij nog helemaal niet duidelijk. Gelukkig is er een speciaal museum voor ingericht.

Aangekomen bij Fisherman’s Warf begint het zachtjes te regenen. Ik maak nog wat foto’s en hoopte ook de Golden Gate Bridge te zien, maar die heeft zich verscholen in de dikke bewolking en laat zich niet zien. Ik ga op zoek naar de vertrekplaats van de boot naar Alcatraz, die ik morgen om 09:30 geboekt heb. Echter ik ben aangeland bij Pier 43 en ik moet helemaal naar Pier 31 voor mijn trip. Dus besluit ik toch maar daar naar toe te lopen om te zien hoe ver dat lopen is. En dat valt wat tegen. Allereerst moet ik mij door een soort kermis begeven, want dat is Fisherman’s Warf wel degelijk. Vele winkeltjes met goedkope prullaria en schreeuwerige mannen die niet alleen hun koopwaar aanprijzen, maar ook die je hun restaurant proberen binnen te praten. De regen blijft aan, dus dat werkt voor hun in ieder geval mee.

Op een gegeven moment kom ik aan bij Pier 31 en zie dat ik eigenlijk helemaal niet meer ver weg ben van Pier 1 (de telling klopt niet helemaal, maar dat zal wel een reden hebben) waar ik in de ochtend ook ben geweest. Ik zie ook een cable cars meer dus ik besluit dan maar door te lopen naar Pier 1 en dan weer via Market Street weer de bewoonde wereld op te zoeken. De regen wordt harder en harder en mijn rode suède schoenen vinden dat niet leuk. Het wordt ook kouder. Bah. Maar ik nader weer Powell Street, want er moet tenslotte ook nog geshopt worden. Maar bij Apple ga ik het langzaam opgeven. De rode lederen case voor de toekomstige iPad2 van mijn buren blijkt ook al uitverkocht te zijn.

Ik begrijp niet dat het er zo druk is in die Apple Store. OK gratis WiFi, maar als je niets te verkopen hebt dan kan dan nooit lang goed gaan. Ik moet ook eerlijk zeggen, dat hier een andere sfeer heerst dan in de Apple Store in New York. Hier is het allemaal wat ‘gemütlicher’ zo lijkt het; misschien iets te maken met die ex gouverneur met zo’n Oostenrijkse naam die ooit nog eens terug zou komen. Nou dat zeggen ook al die klanten van de Apple Store: I’ll be back.

Ik ga eerst maar naar het hotel wat droogs en warms aantrekken en niet al te laat eten. Het lijkt alsof het jetlag mannetje met de hamer even wil gaan langskomen. Ik denk dat ik maar kies voor een maaltijd in de stationsrestauratie, eh ik bedoel het grote restaurant van het hotel. Dan hoef ik er in ieder geval niet meer uit op korte termijn en als dat allemaal lukt en ik heb nog puf dan ga ik gewoon daarna nog boodschappen doen.

Maar het blijft regenen en na een uitstekend diner in de Urban Tavern, het restaurant van het hotel, met hele grote porties (het blijven Amerikanen) ging toch een beetje het licht uit. Teruglopend naar de 6 liften van toren 3 voelde ik mijn benen ook heel goed dus het beter even rust te pakken en niet meer naar buiten te gaan. Dan kan ik in ieder geval gaan uitzoeken hoe ik - zonder al te veel lopen - bij Pier 31 kan komen en ook nog eens op tijd. Wordt wel een opgave moet ik eerlijk zeggen. De weersvoorspellingen zijn niet goed voor morgen. Ik wacht maar gewoon af. Welterusten.

15 maart de ochtend - Regen en geen iPad2 meer

Goed en lang geslapen al werd ik nog wel even gewekt om 02:22 met een telefoontje van de BMW garage uit Den Haag dat ik mijn auto vandaag had moeten brengen en waarom ik dat niet gedaan had. Foei. Ik rijd die auto sinds 30 december al niet meer, maar de records zijn nog niet helemaal up to date bij de Beierse Motor Werke. Na een uurtje de slaap toch weer gevat en lekker tot 07:00 door kunnen slapen. Van jetlags is er geen sprake meer. Uit het raam zie ik in de verte wel de rode Golden Gate bridge, maar het is nog steeds erg bewolkt.

Het ontbijt in deze fabriek is met je van te voren ontvangen voucher langs de interne Starbucks waar je dan 4 dingen mag uitzoeken. Iets van sap, een koffie, iets te eten en een stuk fruit. Het lijkt Jeugdland uit de Ahoy van vroeger wel, maar in de lobby van het hotel, die meer weg heeft van een stationshal is het gezellig eten en drinken en mensen kijken tegelijk. Daarnaast hebben we hier ook gewoon ons WiFi dus ik vermaak me uitstekend.

De rode suede schoenen aangetrokken omdat die mij vandaag ver moeten brengen. Eerst maar eens even een blik naar de Aple Store. Ten slotte zou die om 09:00 weer iPad 2's gaan verkopen. De rij was heel lang buiten en een gedeelte bleek er al om 06:00 te staan. Hoe bedoel je combinatie van marketing en schaarste maakt je product fantastisch aantrekkelijk. Om 09:20 was de rij weg, omdat toen ook de iPad's op waren. Dus dat wordt geen iPad2 voor mij deze week dat is duidelijk.

Toen maar is de gehele Market Street afgelopen tot aan het water en zicht op de Oakland bridge. Het weer is niet warm, heel erg bewolkt maar het is voorlopig droog. Het is wat gemakkelijker voor de foto's zullen we maar zeggen. Ieder voordeel heeft z'n nadeel (of andersom?). Onderweg twee keer complimenten voor mijn rode schoenen. Gelukkig van dames, want dat San Francisco een gay city is, is wel te merken. Hevig zoenende jonge mannen ben ik tegen gekomen en dat is geen fijn gezicht als ik eerlijk ben.

Bij het water aangekomen maar eerst een koffie bij (hoe kan het anders) Peet's Coffee. Bij je bon zit een code voor het plaatselijke WiFi netwerk en ik kan mijn mails weer bijwerken en hier en daar wat FaceTime en WhatsUp berichten verzorgen. Terug sla ik een weg omhoog in, waar de cable car helaas uitligt. Maar wie van stedenvakanties houdt en ook van vakanties in de Alpen komt hier volledig aan zijn trekken. Het wordt steeds stijler. Het financiele district wordt verlaten en er wordt koers gezet naar China Town. Daar gaat het dan eerst zachtjes maar later harder regenen. Gelukkig koop je voor 5 dollar een paraplu bij een van die chinese winkeltjes dus droog blijf ik.

Ik daal weer af in de richting van Powell street waar ik uiteindelijk in Westfield Shopping Centre de lunch gebruik. Even een stop in het hotel daarna, een verslagje maken en wat foto's oploaden en natuurlijk de iphone ook van wat stroom voorzien. Vanmiddag maar weer de andere kant op. Geen iPad2, maar nog wel een beetje regen.

Kijk voor heel veel foto's op deze link.

De eerste indrukken - Ja het kan nog gekker

Het Hilton hotel is een gigantische fabriek. Een balie zo breed als een compleet metro station, maar dat maakt dan wel dat er gelijk iemand beschikbaar is. Ondanks dat de reis via expedia reeds voldaan is moet ik toch nog even mijn credit card laten zien. Je weet maar nooit wat ik allemaal uit die kamer bar ga halen. Ik mag naar de liften van toren 1 (lijkt WTC NY wel) en naar de 30ste verdieping. Het is helaas nog steeds bewolkt dus van het uitzicht is niet zo veel te verwachten, maar toch even een impressie hierbij. Uiteraard wordt nog voor het uitpakken het Internet gecontroleerd en alles werkt naar behoren. MacBook Air en iPhone maken er al gretig gebruik van.

Ik besluit om toch nog even de boel hier in de buurt te verkennen en nog wat te eten. Ik wil het niet al te laat maken want als ik hier de deur uit loop dan zegt mijn horloge dat het 18:00 is, maar mijn lichaam roept vrolijk 02:00 en herinnert mij er ook nog aan, dat vanochtend om 05:00 de wekker afliep. Je moet er wat voor over hebben.

Maar die kleine rondgang in en om het hotel laat gelijk weer een aantal bekende namen zien: Macey's, Barney's, Crate & Barrel en niet lang daarna (jawel zonder veel te zoeken) de

Apple Store. De tafel met de nieuwe iPad2 is zo ontzettend crowded dat er geen doorkomen aan is. Een bord bij de ingang geeft aan dat er geen voorraad meer is maar dat er morgen weer een dag is. Aan reserveren - zoals toen in NY - daar doen ze hier niet aan. Morgen dan toch maar even achteloos langslopen denk ik. Als ik hem vastheb, dan wil ik waarschijnlijk niet meer loslaten.

Na een verdwaalde tram uit Milaan (ja het kan nog steeds gekker) ga ik het plaatselijke Westfield shopping centre nog even verkennen. Een zuster van het in London met de zelfde naam geopende centrum. Daar besluit ik dan ook nog even mijn bijdrage voor de arme Japanners te geven, door bij de plaatselijke Japanner niet alleen mijn kunsten met de chopsticks te laten zien, maar ook naast de Teppanyaki compleet ook een Sapporo bier te drinken. Natuurlijk moet ik bij het drinken daarvan gelijk aan Ard Schenk denken. Als ik opsta merk ik dat het inderdaad al echt een beetje laat begint te worden en ik keer huiswaarts om nog even een blogje te maken en om ca 21:00 naar bed te gaan. Als ik morgen tot ca 08:00 doorslaap dan heb ik eigenlijk tot 16:00 in de middag uitgeslapen. Kunt u het nog volgen? Ik zei het al: het kan nog gekker!

Waar zou ik morgen eens naar toe gaan?

De reis er naar toe - Het moet niet gekker worden

Toch maar een klein Blogje bijhouden van een paar dagen San Francisco. En met die MacBook Air begint dat al in het vliegtuig. Met de laatste top 40 op je hoofd en ingeklemd tussen twee wat zwijgzame heren is het echt een feest. Nee dat feest begon al gisteren met het inchecken. Na 4 verwoede pogingen met verschillende browsers op de site van Delta begon ik langzaam een klein beetje desperate te worden, maar bij de 5e poging zag ik eigenlijk pas die hele grote rode button inchecken, die me van de Delta site naar de KLM site deed gaan. Daar de gebruikelijke invuloefeningen in het kader kleur de plaatjes in en maak het zinnetje af. Maar toen kwam het leukste. Geen uitgeprinte incheckformulieren meer, maar een mail naar je iPhone met daarin zo’n vierkante streepjescode. En met de code in de hand kom je door het hele schiphol-land.

De auto weer netjes overgegeven aan een medewerker van Service Parking, die hem naar een overdekte schuur in Leimuiden rijdt en daar goed op hem gaat passen. Dit voelt toch net wat anders dan een lease auto, je eigen auto zo maar aan iemand mee te geven. Als het goed is krijg ik hem zaterdag weer schoon terug.

Op Schiphol toch wel even die bijbehorende vulpen van Mont Blanc in mijn handen gehad, maar toch nog maar even gewacht. Even kijken wat die in Amerika kost en de komende maanden kom ik meer op die luchthaven, dus dan kan nog altijd goed komen. En uitstel verhoogt het genot zullen we maar zeggen.

Volgens Harriet (Hattie voor intimi), mijn vriendin uit West Palm Beach moet ik binnenkort naar Wimbledon, omdat daar Fiona op mij zou wachten, een dame die ook Stanglwirt kent en op dit moment logeert bij Hattie en 2 dagen voor mijn verjaardag ook 50 wordt. Volgens Hattie moeten we dat maar samen gaan vieren. Ze heeft zichzelf al zelfs een etentje beloofd als het wat zou worden. Volgens Hattie heeft Fiona aan een van de drie topuniversiteiten van de UK gestudeerd en is zelfs gepromoveerd, dus het moet een goede partij zijn. Tja ze voegde er nog een keer aan toe dat zij zelf “far 2 old” was anders had zij mij natuurlijk genomen (ik citeer). Ha ha, het moet niet gekker worden.

In het vliegtuig is het dan wel Economy Comfort maar het is wel een dooie boel. Maar ondanks het feit, dat we hier als drie zwijgzame mannen naast elkaar zitten, zitten we alle drie met Apples op onze schoot en luisteren we naar iPhone, iPod en iPad. De nootjes en de eerste ronde vocht zijn al voorbij dus we wachten weer rustig af op de dingen die komen gaan.

De reis duurt lang, verrot lang, maar je moet er wat voor over hebben. En dan blijkt er zo veel bewolking rondom San Francisco te hangen dat er maar één van de twee landingsbanen open is, waardoor we drie extra rondjes krijgen in de wolken. De security daarentegen gaat razendsnel. In minder dan 10 minuten er door heen inclusief wachttijd. De koffer duurt wat langer, waarschijnlijk te vroeg ingecheckt vanochtend. Op naar de BART metro, naar Powell Street naar het Hilton Union Square. Ik wil nu wel eens zien waarvoor ik zo lang gevlogen heb.