Toch maar een klein Blogje bijhouden van een paar dagen San Francisco. En met die MacBook Air begint dat al in het vliegtuig. Met de laatste top 40 op je hoofd en ingeklemd tussen twee wat zwijgzame heren is het echt een feest. Nee dat feest begon al gisteren met het inchecken. Na 4 verwoede pogingen met verschillende browsers op de site van Delta begon ik langzaam een klein beetje desperate te worden, maar bij de 5e poging zag ik eigenlijk pas die hele grote rode button inchecken, die me van de Delta site naar de KLM site deed gaan. Daar de gebruikelijke invuloefeningen in het kader kleur de plaatjes in en maak het zinnetje af. Maar toen kwam het leukste. Geen uitgeprinte incheckformulieren meer, maar een mail naar je iPhone met daarin zo’n vierkante streepjescode. En met de code in de hand kom je door het hele schiphol-land.
De auto weer netjes overgegeven aan een medewerker van Service Parking, die hem naar een overdekte schuur in Leimuiden rijdt en daar goed op hem gaat passen. Dit voelt toch net wat anders dan een lease auto, je eigen auto zo maar aan iemand mee te geven. Als het goed is krijg ik hem zaterdag weer schoon terug.
Op Schiphol toch wel even die bijbehorende vulpen van Mont Blanc in mijn handen gehad, maar toch nog maar even gewacht. Even kijken wat die in Amerika kost en de komende maanden kom ik meer op die luchthaven, dus dan kan nog altijd goed komen. En uitstel verhoogt het genot zullen we maar zeggen.
Volgens Harriet (Hattie voor intimi), mijn vriendin uit West Palm Beach moet ik binnenkort naar Wimbledon, omdat daar Fiona op mij zou wachten, een dame die ook Stanglwirt kent en op dit moment logeert bij Hattie en 2 dagen voor mijn verjaardag ook 50 wordt. Volgens Hattie moeten we dat maar samen gaan vieren. Ze heeft zichzelf al zelfs een etentje beloofd als het wat zou worden. Volgens Hattie heeft Fiona aan een van de drie topuniversiteiten van de UK gestudeerd en is zelfs gepromoveerd, dus het moet een goede partij zijn. Tja ze voegde er nog een keer aan toe dat zij zelf “far 2 old” was anders had zij mij natuurlijk genomen (ik citeer). Ha ha, het moet niet gekker worden.
In het vliegtuig is het dan wel Economy Comfort maar het is wel een dooie boel. Maar ondanks het feit, dat we hier als drie zwijgzame mannen naast elkaar zitten, zitten we alle drie met Apples op onze schoot en luisteren we naar iPhone, iPod en iPad. De nootjes en de eerste ronde vocht zijn al voorbij dus we wachten weer rustig af op de dingen die komen gaan.
De reis duurt lang, verrot lang, maar je moet er wat voor over hebben. En dan blijkt er zo veel bewolking rondom San Francisco te hangen dat er maar één van de twee landingsbanen open is, waardoor we drie extra rondjes krijgen in de wolken. De security daarentegen gaat razendsnel. In minder dan 10 minuten er door heen inclusief wachttijd. De koffer duurt wat langer, waarschijnlijk te vroeg ingecheckt vanochtend. Op naar de BART metro, naar Powell Street naar het Hilton Union Square. Ik wil nu wel eens zien waarvoor ik zo lang gevlogen heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten